ساعت یک نصفه شبه و دارم گریه میکنم ...
یه جنگی درونمه و نمیتونم صادقانه با خودم خلوت کنم ...
از طرفی یه چیزی داد میزنه درونم که کارم تمومه و باید عقب بکشم و شکست و یه حسی اونور داد میزنه در شان تو نیست شکست رو پذیرفتن
فقط نمیخوام یه سال خودمو جر بدم و اخرش هیچی به هیچی
این حس شکست ناپذیریم بد خجالت زدم کرذه و البته خسته
آیا واقع بینی اینجا داره حرف میزنه یا نه ؟!
اخر شهریور تو چه حالیم نمیدونم
چشمام از شدت گریه خشک شده و درد میکنه ...